'‘SİZ KIBRISLILAR BİZİ SEVMİYOSUNUZ..(!)’' / Mustafa ABİTOĞLU

Merhaba..!

 

Önce peşi sıra üç anekdot…

 

Daha dün gibi hatırlıyorum…Üniversiteli yılların başlangıcıydı… Doğu Akdeniz Üniversitesi Uluslararası ilişkiler Bölümü’ne yeni başlamıştım… İlk derse girecektik. Heyecanlıydım. Adettendir, yeni arkadaşlarımızla tanışmak istedik haliyle… Kıbrıslı bir solcu olduğumu öğrenince daha sonra  İzmir’li olduğunu öğreneceğim arkadaşım, küçümseyici tavırlar içine girmiş, alaycı bir üslup benimsemişti…Derken haddini aşarak sorgulamaya başladı bilgilerimi. Onun gözünde ben ‘gerçek bir Türk ‘ değildim. Olsam olsam kendi ülkesi üzerinden geçinen bir asalak, Rumlarla birleşmek için yanıp tutuşan bir İngiliz hayranı Rumcu’ydum.  ‘Türklük' imtihanı başlamıştı akabinde! İlk soru Osmanlı’dan gelmişti.. Ne zaman kurulmuştu Osmanlı? 1299 deyiverdim bekletmeden.. Şaşırmıştı! Bir Rumcu Osmanlı’nın kuruluş tarihini nasıl hemenden cevaplayabilirdi! Olamazdı! Siz Kıbrıs’ta top oynarken top denize mi düşüyor diye alaycı tavrına devam etti sonra hafif tebessümle.. Öfkelenmiştim.. İçerledim hemen! Sen beni yada Kıbrıslıları ne sanıyorsun? Haddin mi senin bizi sorgulamak diye üsteledim.. Gerçekten çok kızmıştım o toy halimle.. Kızgınlığım var olan Türkiye ‘düşmanlığımı’ perçinlemişti adeta. Gururum incinmişti.. Ciddi bir travmaydı bu benim için. Niye bu kadar küçümseniyordu Kıbrıslı Türkler? Neleri yanlış yapmıştık? Niye Rumcu olduğumuz algısı Türkiyeli dostlarımızda hakimdi? O zaman cevaplarını bilmediğim sorulardı bunlar.. Çözüm belliydi.. Onurumuzu kurtarmak için Kıbrıs’ı birleştirmek için mücadele etmekten başka çaremiz yoktu.. Bu çerçevede kendimi öğrenci hareketlerinin içinde bulacak, demokrasi, insan hakları ve Kıbrıs’ta çözüm için bitmek tükenmek bilmeyen uzun soluklu bir mücadeleye girişecektim.. Düşman belliydi.. güzel adamı ‘anavatana’ bağlamaya and içmiş ‘Milliyetçiler.’

 

Şüphe yoktu…Mücadele çetin geçecekti… Pilavdan dönenin kaşığı kırılsındı..!

 

Üniversiteden mezun olduktan yıllar sonra İstanbul’a düştü yolum..

 

Yurtdışında yüksek lisans hayalleri kuruyor, bunun için burs imkanları kovalıyordum. O kadar inanmıştım ve kararlıydım ki yurtdışında soğuk kış günlerinde giyeceğim kalın bir pardesünüyü almanın peşine bile düşmüştüm.. İstanbul’un büyüsüne kapılıp iyice gezmiş, yiyip içmiş ve cüzdanımda çok az bir para bırakmıştım. Kararlıydım, alacaktım pardesüyü.. Çiçek pasajının ilerisinde şimdi ismini hatırlayamayacağım bir başka pasajın zemin katında aradığım pardesüyü gördüm.. Fiyatı dudak uçuklatan cinstendi.. Cüzdanımda sadece 400 tl vardı. İçeriye girdim. Mağaza sahibinin adını dahi dün gibi hatırlıyorum.. Özden Bey, beni sıcak bir şekilde karşıladı..İstediğim pardesüyü gösterince hemen fiyat pazarlığına girmek istedim ama nafileydi.. Aniden konuşman bir garip, nerelisin sen  diye soru verdi! Kıbrıslıyım diyince başından kaynar sular dökülmüşçesine, ‘ya hemşehrim SİZ KIBRISLILAR BİZ TÜRKLER’i’ SEVMİYOSUNUZ’ demesin mi! O an durakladım… Vaktiniz var mı diye çıkıştım! Size 1571’den bugüne kadar uzanan Kıbrıslı Türkklerin tarihine dair bazı satır başları aktarmak isterim ama vaktinizi almak zorundayım.. Dükkan senin hemşehrim, elbette dinlemek isterim demez mi! 1571’de Kıbrıs’ın ilk kez Osmanlılar fethinden başladım, 1878 İngilizlere Rus tehdidine karşı kiralanmasına, modern Türkiye Cumhuriyeti ve Kıbrıslı Türkler’in Misak-ı Milli sınırları içerisinde yer almadığı için yaşadığı hayal kırıklıklarına ve Türkiye’nin kendi yöneticilerimizle birlikte uyguladığı yanlış politikaların kardeşlik hukukumuzu nasıl zedelediğine saatlerce anlattım durdum.. Ben anlattıkça yalnız Özden Bey’in ağzının açık kaldığına şahit olmadım, kısa sürede mağazaya alışveriş yapmaya gelen müşterilerin de alışverişi bırakıp beni can kulaklarıyla dinlediklerini farkettim.. Sunumumu bitirmek zorundaydım zira Kbrıs uçağının kalkmasına sadece birkaç saat kalmıştı. Müsaade istedim. Özden Bey bir dakika hemşehrim dedi. Biz Kıbrıs ve Kıbrıslı Türklerle ilgili, hayalleri, özlemleri, arzularıyla ilgili hiçbirşey bilmiyormuşuz dedi üzüntülü ve şaşkın bir ses tonuyla. Kaç para vardı senin cebinde dedi aniden! Şaşırmıştım.. 400 TL diye cevap verdim. Hemşehrim kimseye yapmam bunu ama seni sevdim. Ver 400’ü bu pardesü da sana helal olsun diyerek kartını uzattı. Şaşırmış, duygulanmıştım… Bir insanın hayatına dokunmanın ödülünü almanın dışında, ülkem ve insanım adına iyi birşey yapmanın hazzıyla dükkanı terk edip uçağa yetişmek için yola koyulurken bırakınız dünyayı Kıbrıslı Türklerin kim olduğunu, ne istediğini Türkiye’ye, Anadolu insanına bile anlatamamış olmanın burukluğunu iyiden iyiye hissetmeye başlamıştım.. Birşeyler değişmeliydi..

 

Söz konusu olaydan birkaç yıl sonra, çok arzuladığım yurtdışında eğtimimi devam ettirememem sonrasında DAÜ Uluslararası ilişkiler bölümünde yüksek lisans eğitimime devam etme kararı almıştım.. Eğitimimi sürdürürken yevmiyemi çıkarmak için özel bir işte yarı zamanlı çalışmaya başlamıştım.. Soğuk bir akşamdı.. Bir yandan eğitim görüp çalışırken, gelecek kaygısı, buna eklenen ailesel ve kişisel sorunlarla oldukça çalkantılı bir dönem geçiriyordum.. O kadar ki, en başarılı olduğum Türk Dış Politikası dersinden ‘incomplete’ almış, incomplete almakla kalmamış, incpmplete’i bile zar zor tamamlayacaktım. İşten eve yorgun argın dönmüştüm.. Hızla bilgisayarımın olduğu Lefkoşa’daki aile evine gitmeli, ve incomplete’in süresinin dolmasına sadece 1 gün kala dönem projesini hazırlayıp teslim etmeliydim. sadece 24 saatim vardı ve ben sabahlayarak projeyi başarıyla tamamlayacağıma inanmıştım! Bugün düşününce gülüyorum ama o zamanın kafasıyla doğru gelmişti! Yorgun argın çıktığım yolda ölümden dönecek, hatta mucize eseri kurtulacak bir trafik kazasına imza atacaktım. Çok büyük bir kaza olmasına rağmen bölgede eksik olan ışıklandırma yüzünden kimse kazanın farkına varmamıştı; oradan haspel kader geçmekte olan birkaç ‘Türkiyeli’ inşaat işçisi hariç! Beni arabadan hemen çıkardılar ve hastaneye yetiştirdiler. O insanlar olmasaydı, başımdan oluk oluk akan kanlar sayesinde kan kaybından bugün sizlere bu satırları yazamaz hale gelebilirdim. Hiç tanıyamadım kendilerini. Her hatırladığımda hayır dualarımı yollarım kendilerine ve ailelerine.. Ama bir dakika! Bu insanlar benim düşmanlık beslediğim, gemilere doldurup Anadolu’ya geri göndermeyi planladığım ‘Türkiyeli’ insanlardan birkaçı değil miydi? Şaşırmıştım. Türkiyeli-Kıbrıslı ayrımını daha da derinlemesine sorgulama, köklerine inme kararı almıştım.. Türkiyeli Kıbrıslı hepsimiz insan değil miydik nihayetinde!

 

Taa Üniversiteli yıllardan başlayan ve devrimci, solcu ideolojimiz gereği ‘Türkiye ve Türkiyelilere karşı olan önyargım yıllar içinde kırılacak, bu son olay gerek Türkiye ve Türkiyelilere, herşeyden önce İNSAN’a sonrasında hayata bakışımı tamamen değiştirecekti…

 

Diyeceğim o ki dostlar…

 

Malumunuz… asrın projesi diye nitelenen su projesinin resmi açılışı geçtiğimiz hafta gerek Türkiye gerekse KKTC’den en üst seviyede katılımla gerçekleşti, ve vanaların açılması suretiyle ilk su TC’nin Alaköprü barajından KKTCnin Geçitköy barajı üzerinden KKTC’ye ulaştı. Ne yazık ki  o gün bugündür Kıbrıs’ın kuzeyinde biz henüz bu sudan nasıl faydalanabileceğimizi tartışamadık, suyu kimin yöneteceğine odaklandık. Türkiye kanadı KKTC’li yetkililere güvenmediği için su’yu özel bir şirketin yönetmesini arzuladığını ifade ederken bu tutumun KKTC’de infial yaratmış olduğunu, konunun kamuoyunda KKTC ve Kıbrıslı Türklerin Türkiye’ye karşı rüştünü ıspat, bir nevi egemenlik sorunu olarak algılanıp tartışılmaya başladığını gözlemledik. Türkiye KKTC arasındaki bu güven sorununun kökenleri kişisel tarihimden birkaç anekdot üzerimden ifade etmeye çalıştığım gibi bugünün sorunu değil. Kökleri çok geriye dayanıyor ama bu bambaşka bir yazı konusu. ilerideki yazılarımızda değiniriz..

 

Özetlemek gerekirse…

 

Asrın projesi SU projesini kaleme almayı planlıyordum sizlere merhaba dediğim bu köşenin ikinci yazısında. SU’yun faydalarını, yalnız Kıbrıs’a değil bölgedeki barış ve istikrarın sağlanmasında oynayabileceği rolü, Kıbrıslı Türklerin bu sudan nasıl fayda sağlayabileceğini uzmanlar gözüyle sizinle paylaşmayı planlıyordum ama olmadı.