Havada kırık bir imbat, ruhumda titreme temalı ince bir sızı. Yağmur ha yağdı, ha yağacak.
Önümde duran kalabalık arasında,
muhtemel en yakın rakibime 6 cm uzaklıkta nefesimi tutmuş, avını bekleyen asi bir çita misali siperdeyim.
Hafif bir kıpraşma. Omuz omuza tekli mücadele misali iç içeyiz.
Tanrım işte işte geliyor! Şu insancıklardaki heyecana bakın... Herkesin gözü solda.
Ancak bir varlık bu denli güzel süzülebilir.
Bende dahil topluluk nefesini tutmuş, tutkulu gözlerle bu nadide varlığın yaklaşmasını seyrediyor.
(Bu esnada açık havada olmamıza rağmen kontradan
aldığım hafif ter kokusunu vurgulamak isterim.)
İşte tam da karşımızda gelip durdu. Nasılda duracağı yeri biliyor hınzır. Adeta ürkek bir ceylan gibi duru ve saf.
Keşke diyorum, keşke daha önce tanısaydım seni.
Keşke kalabalıklar içinde kendini bize muhtaç bırakmana, İstanbul’dan öncetutulsaydım.
Ne olurdu ki senin gibi vazgeçemediğimiz bir tutkuyu İzmir de hatta Gazimağusa’da dadeneyimleyebilseydim.
(Koku telaştan ve heyecandan olsa gerek daha
bir buram buram. Malumunuz adrenalin terlemeyi hızlandırır avuç içi ve koltuk
altı ter bezleri daha hızlı çalışır. Ama burada konu avuç içi bezler değil
malumunuz.)
Çıt yok! Nefesler tutulmuş.
İşte o an geliyor.
Usulca kollarını ‘tıs’ sesi ile açıyor.
O anada dek şefkat ve aşkla bekleyen biz, içinde büyük boşluklar barındıran yalnızlığını paylaşmaya açar açmaz Darwin’in henüz ikinci evrimindeki tiplerle dönüşüyoruz.
Dönüşüyoruz derken; biz.
Yani ben ve günde 1 milyona yakın insan.
Kulaklarımda o ninni tonunda ‘pardon, az sakin, ilerlesek az, yahu orası boş, beyefendi sakin olun’ cümleleri.
Aklımda bir kuytu bulma fikri.
Dilimde tasarımcıları olan Hollandalılara söylettiğimiz ‘Yahu siz bu araca nasıl 370 kişi sığdırıyorsunuz’ hayretliği…
Yürüyorum.
Tek yapmam gerekenin öne attığım ayağımın yanına diğer ayağımı koymak biliyorum.
Yahu ‘Metrobüs’
Sen olmasan bu duyguları nasıl yaşayacağız bilmiyorum.
(Deodorantın keşfini unutturacak dozda kafa yapan koku artık bizden biri.)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder